دست خودم که نیست! گاهی بدجور دلتنگت میشوم.بدجور بغضم میگیرد!
دل خوش به زمان رفت و آمدت بودم...ای بی رحم که آخرین دل توشی ام را هم گرفتی...
تو امید منی اما داری از دست من میری...
دعا کردم تو رو بازم با چشمی که نخوابیده...
لعنتی! دست خودم که نیست...تو را فریاد میزند ذره ذره ی وجودم...
مهم نیست که تنها چهار روز از دیدنت گذشته و تنها 2 روز و نیمی به دیدنت مانده! مهم این است که روز دیدنت بهترین و بدترین روز است...
بهترین است...ماهی بیرون از آب افتاده باز زنده میشود...
بدترین است...ماهی بیچاره چه کم فرصت زندگی کردن دارد تنها چند ساعت ناقابل...
دست خودم که نیست...من یک بیمارم که بیماری ام را دوست دارم و شاید این نشانه ی بیماری خطرناکتری باشد...
دست خودم که نیست...عکس هایت را تا صبح نگاه میکنم...
دست خودم که نیست...آرام نمیشوم...
دست خودم که نیست...فکر لبخند هایت...خنده های از ته دلت...
دست خودم که نیست...فکر اخمهای دوست داشتنی ات...عصبانیت های ترسناک و شیرینت....
دست خودم که نیست...من انگشتان و رگ های برجسته ی روی دستانت را دوست دارم!
دست خودم که نیست...من موهای روشن و چشمای مشکی تو را دوست دارم.
من ستاره های درخشان چشمانت...تسبیح دور گردنت...مهره های فیروزه ای چرخان بین انگشتانت را...صدای رسا و دلنشینت را...ژست ایستادن و راه رفتنت را...افکار پیچیده و سختت را...تعصبات حیرت آورت را...اعتقادات محکمت را و حتی کج خلقی هایت را هم دوست دارم...
دست خودم که نیست! تو آدم نیستی...تو یک نیروی جاذبه ی قوی هستی که من توان دوری از آن را ندارم....
جاذبه ی عزیز! لطفا نگذار حتی قدمی از تو دور شوم...
جاذبه عزیز! لطفا نگذار بمیرم...
جاذبه عزیز! شاید تو ندانی اما نگاهت که از من کج میشود صدای ثاتیه شمار عمرم را میشنوم...3...2...و اگر نگاه تو برنگردد...1... و تماااااااام
بوق ممتد مرگ را هر بار تصور نبود تو میشنوم!
شاید تو ندانی اما....
یه حسی دارم این روز ها...شاید مردم حواسم نیست!
